دختری جرمش فقط عریان شدن در شهر بود
پای منبر بر تنش زُنّار را انداختند

کم فروشان بینِ مردم عشق بازی می کنند
بر گلوشان کِی طنابِ دار را انداختند ؟خون خلق ا.. را در شیشه هاشان می کنند
پشت شیشه " شد تمام این بار " را انداختندناله و نفرینِ مردم را خریدند عاقبت
لقمه ی شرم و حیا ؛ ... دیوار را انداختنددر هوای این خیانت ، عشق هم بیمار شد
با گلوله ... بی تامل ... یار را انداختندپیکر بی جانِ او هم در خیالم دفن شد
ناکسان چون فرصت دیدار را انداختند !

شال وی چون گره ای خوردبه یک شاخِ اناری

بادپیچیدبه سرهاوُسرچوبه داری

چوب در دستُوپریشان شده موهای سیاهش

همه تن خسته زبیدادُسکوتش چوشعاری

چه بریدندگلویی که سرازلاک برآرد

جوی خونی که روان شدزپی اش زیرفشاری

خبرازمرگ به دستورخودش نُقل محافل

نشودمرده مزاحم

نزنددست به کاری !

شاخه ها خشکُ

لبِ شهر

تر از سربِ غلیظی ....

اف برآن کس که تنش کرده چنین پوشش زاری

و یکی در پی نان

له شده در چرخه ی دوران

نیمه جانستُ رمق رفته ازآن همچو خماری

درعوض زاده ی گرگان به عناوین زیادی

بفروشند چو تن پوش وطن را به دلاری

و خبردار نباشند درین کوچه ی شهرم

سینه های منُو ما پر شده از خاکُو غباری

وای بر ماکه درین گربه ی خاکی شده عادت

کیسه ها پر شود از مال خلایق...دو سه باری

خاک سرخ وطنم سبزه به تن کرده عزیزم

گل حق سر زندین بار ... سر شاخ اناری !

پی نوشت : حال ما خوب است اما تو باور نکن

شب است ُ نم نمِ بارانُ وصفِ حالِ دلم

زسر نرفته خیالت به قیل ُ قالِ دلم

بنوشم از تو شرابی درین سرای عدم

شوم چو مستُ خرابت در اتصّال دلم

مهدی جابری

دلتنگی

فصل دلتنگی سرآید چون که در دیدار ما

دست هایت را بگیرم ، گویمت ... دلدار ما 

پادشاهی می کنی در دل و سرها می زنم

هرکه را غیر از تو باشد در پسِ دیوار ما

در خیالم یک شبی درگیر لبهایت شدم

بوسه حدّم می زنی هر بار با اقرار ما

تا که مستیم از نگاهت ، قبله را گم می کنم

چند گیلاسی دگر پر کن تو با اصرار ما

خواب  شد بر ما  حرام از بس که دلتنگت شدم

آسمانت قبله گاهم شد بیا دیدار ما

مهدی جابری