خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

از نامه هائی که هیچوقت ننوشتم ! ( 8 )

 

  انگار هنوز  برف می آید   

 و نوشته هایم سپیدتر شده است 
 حتی  از  فکر رسیدن نگاه بالهایم   

 به بلندای قله ی قاف* تو !   

 انگار هنوز کوههای کلّه سنگی  

 در برابر تکرار شنیدن عاشقانه هایم حیران می شوند ،  

 بغض می کنند  

 و می شکنند احساس را بر سر شعرهایم ...  

 کاش می دانستی دگمه های  بجامانده ی آدم برفی    

 از بی خیالی اش نبود .  

 انگار می خواست بگوید   

 آفتاب دیگری   

 مرا با تمامِ عشق   

 قبل از رسیدنت آب کرد ...    

 حس خوب نگاهت مرا بخار می کند زیبا !    

 

 

  *  قاف بنا به افسانه کوهی است که قله ی آن بلندترین نقطه  

   زمین  و  آشیانه سیمرغ است

مهمان !

 

 

  در آستان نگاهت که می ایستم ،  

  کفشهای کلافه 

  مرا گم می کنند ! 

   و پاهایم  

   عطر تن علف های تازه را نفس می کشند 

  با پنجره ای به عرق نشسته  

   از شرم حضور 

  زیر آفتابِ سینه چاک  

  برایت  سفره ای از شعر پهن می کنم ! 

  می خوانم 

   و  بند بندِ دلم  

  از هوای آسمانت پرمی شود 

  آنوقت  

  در پیچ و تاب واژه ها  

  با آستین های آب رفته ام 

  دعا می کنم 

  تا یک طلوع دیگر 

  مهمان تو باشم زیبا  !

از نامه هائی که هیچوقت ننوشتم ! ( ۷ )

 

 

  در خواب  

  من بودم  

  تو  

  یک عالمه حرف ...  

   و ترازوئی که سهم تو را از شعرهایم نشان می داد !  

 

  کاش بودی و می فهمیدی وقت دلتنگی   

  یک آه چقدر وزن دارد !  

   ***    

   در ثانیه های عبور  

   ستون های دلم می لرزند  

   کاش قبل ریختنم    

   این بی چاره را با خودت ببری !   

 

    ***   

  بعضی وقتها دوست دارم 

   چاله های زندگی ام از عشق لبالب باشد  

   تا با پریدن در آن   

   سهم نشسته گان بیرون گود  

   "فریادِ زیر آب " من باشد !