درباره من
کلیه نوشته های مندرج در این سایت به قلم این حقیر می باشد .
شعرها و متون ادبی موجود در سایت های رسمی و مراجع معتبر به ثبت رسیده است . لذا کلیه حقوق معنوی و مادی آن مربوط به نویسنده می باشد .
هرگونه کپی برداری بدون کسب اجازه و یا ذکر منبع غیر مجاز می باشد .
ادامه...
می نویسم ! ( نوشته ی آزاد )
می گویند در دنیا خاک سرخی است که هرچه آبمی خورد سفت تر می شود اما من بعد از اینهمه
باران ، سراسر ترک شده ام !
گاهی وقت ها فکر می کنم آبستن شده اماز اینهمه بغض فروخورده و فکر غریب ای است
اگر این نوزاد را از تو ندانم .
همه آدمها بغض دارند ، خلوت و شریکی ؛
شریک خلوت و تنهائی های من ، همین بغض های
فروخورده ام هستند که چنگ می زنند بر اندیشه های
جوهر گونم و ذهن را می پاشند روی کاغذ چرکنویس
هزارتا و فاحشه ی تن شان را هم آغوش پس مانده ها !
این را نوشتم که بدانی آدمها چقدر شبیه همند
و چقدر نسبت به هم بی گذشت و چقدر نسبت به
هم ناشناس ای آشنای ناشناس من .
می خواهم ازابتدای نامه ای بی جواب برایت بنویسم .
....
می نویسم !
می نویسم دست هایم را پیدا نمی کنم .
می نویسم که چقدر خودم را با این تن
خاکی ی سرخ ، تنهائی به جای ابر و موج و
اشک و ترانه جازده ام و تو مرا خواندی و
خواندی و هیچ نگفتی.
می نویسم از شب که تن پوش سیاه مخملی اش
را به روی ستاره ها کشید تا سردشان نشود
و آن را به تو بخشیدم و تو فقط مرا خواندی
و خطی ننوشتی .
می نویسم از آه یخ کرده آسمان و از غبطه
به اینکه چگونه این همه گرما و سرما را تحمل
می کند و من که اندک سوزشی در قلب خود دارم از
تحمل آن عاجزم .
می نویسم از صفر مطلق . از کبودی انگشتهای
غرور در فشار طنابی که بر گردن احساس
انداخته است .
می نویسم که حتی بلعیدن مسکن شعرهایت برای من
چاره ساز نیست .
می نویسم و تو نگاه می کنی و هیچ نمی گوئی .
دگمه ها کی برد را می زنم تا از سرشان خون بیاید
کبود شوند و من گناهکار و محکوم به حکم وجدان تو
و روانه ی زندان چشم های بی گناهت تا بی فرجام و
تا ابد پشت پلک های تو جا خوش کنم .
می نویسم روی شیشه ی مانیتور ذهنت که چوب خط
زندگی ام را از بالای آسمان حافظه ام همراه
اشکها روانه می کنم تا فراموش شود چند روز است
بی تو ام .
می نویسم و تو مدام نگاه می کنی و حرفی نمی زنی .
می نویسم از آخرین نسخه ای که برایم پیچیده شده .
از اینکه بغضم را به تمنای نگاهی و حرفی فرو خوردم
و در شمارش ثانیه هائی که قراربیقراری های من ،
دیر یا زود برای چشم گذاشتنم وعده داده بود ،
لحظه های نیامده را بلعیدم تا عطر خیالت در
مهمانی سنسورهای مغزم پایکوبی کنند و صدای تپش
را که از صفحه گرامافون قلبم به تمام رگها جاری
می شود به گوش ات برسانند .
اما باز هم تو نه آمدی و نه گفتی و نه نوشتی .
بوی گند عقل تا هزار فرسخی ی این خاک سرخ وجود
ندارد پس بی ترس از راهزنان ، روزی به کنارخاکم
بیا و دستهایم را به هم برسان .
تصویر پازل ترکهای خاک سرخ من جمع واژه های
بی آب و تشنه ی او نیست .
ریشه ی دست های مذاب شده در دیروزمان
عطر دل بستگی های امروزمان
و یاترس از سقوط مبهم فرداهایمان است
پس اگرقرار است فردا دستهایم را نبینم
امروز که می توانم ،
از تو می نویسم زیبای من !
مهدی جابری - فرورودین 90
( از دفتر درددل های یک قلم -
بخش اول : می نویسم ! )
علاج واقعه
دوباره خواندن فکرِ تو عادتی شده تکراری
و زندگی شده حبسِ حروفِ عشق به ناچاری
پزشکِ محرمِ فالِ هزار چهره ی ما شدی
علاجِ واقعه دیده ای به خواب و بیداری
نقدی بر شعر ساعت ، سیزده و سی!
نقدی بر شعر ساعت ، سیزده و سی!
( شعر اثرمشترکی از سرکار خانم مهناز چالاکی و جناب آقای
کامران قائم مقامی )
ساعت ، سیزده و سی!
پلکِ شهر؛
هنوز صبحانه ی خورشید را ندیده بود
مسافری در مه
ریشه های سرباز را شمارش می کرد!
یک زن
یک مرد
چمدان قهوه ای خود را
بر دوشِ مورچه های کارگر دیدند!
نفس روی گُسل
عقربه ها سنگین
چشم ها تبدار
آژیرِ گمگشته؛
طنابِ سرخش را
در لابه لای گوش هایِ
تاول زده ی باد ، گره می زد!
و یک حادثه-
در پُشت دوربین می گفت:
"ساعت ، سیزده و سی!"
برآن شدم تا نتیجه ی خوانشی را که بر این شعر توسط اینجانب
صورت پذبرفته است ، در ادامه مطلب تقدیم نمایم .
در صورت تمایل می توانید مطالعه و بهره برداری فرمائید .
گُلِ من !
زیر مهتابِ نگاهت که نِشستم گل من
می زدم زخمه به گیتارِ شکستم گُلِ من
با صدائی خفه از بغض بخوانم غزلی
عشق تو داد چنین کار بدستم گل من
یاد دارم که نیامد به سراغم دلِ تو
باغرورت همه گفتی برو هستم گل من
خواب دیدم همه در بسترِ تو غرق شدم
حیف ،آن لحظه که این خواب گسستم گل من
چشمِ بیمارِ مرا بیـنُ کمی رحم نما
مثلِ یاسی ، همه از بوی تو مستم گل من
بی تو گرمای تنم رفته و من مات شوم
کفر اگر این نشود شاه پرستم گل من
بازهم زلزله افتاد به این کاسه ی چشم
تا که این دفتر شعرم ز تو بستم گل من
آرام ِ خیال !
قلبم گواهی می دهد بر تن کُنَد عشقم جنون
دل از صدائی می جَهَد با ضربه ای بر این کُلون
رویایِ من گوئی که با فرهاد همپا گشته است
می گُستَرَد قالیچه ای از قصرِ او تا بیستون
آن پیشتر - شیرینِ من - با ناز ، دل را قفل کرد
با فکرِ آزادی شمُردَم ، روزها را تا کنون
روزی که دل بیدار شد از خوابِ غفلت - ناگهان
در سجده شد تا با دعا گردد طلسمش واژگون
درمان خود آغاز کرد زندان دل را باز کرد
چون اشکِ گُل بر خاک شد تا ریشه اش گردد فُزون
عاشق شدم در دَم به دیدارش چو ماهی ها به آب
گفتم که زیبا* خوانمت ، سرنا زنم یا اَرغَنون**
چون ماهِ چشمش - خیره شد - بر چشمِ من ، با صد فسون
آئینه ام برقی بزد ، آرام شد قلبم کنون !
*زیبا : (در اینجا استعاره از خداوند جلّ وعلا است)
**
اَرغَنون :
سازی است مخصوص مسیحیان که در کلیساها نوازند
( لغتنامه دهخدا )
جند روایت معتبر ( ۱ )
گفتی دوستت دارم و رفتی
من حیرت کردم .
از دور سایه هائی غریب می آمد از جنس دلتنگی و اندوه
و غربت و تنهایی و شاید عشق .
با خود گفتم...
در صورت تمایل در ادامه مطالب بخوانید .
...
دلیل عقیم شدن لب های مرد
از همان گرمای بوسه ی وقت رفتن بود که بخار شد !
بهار را با تمام تلخی های دیروز و امروزش ،
با پائیز عوض نکن !
.........................
پ . ن : وقتی قرار باشد نه دیر آمدنی باشد نه زود رفتنی
چه فرق دارد دیوار خانه را کدامیک روشن می کند
ماه بدر یا هلال ؟!
نقد شعری کوتاه با نام عروس
" آرپی جی" زن
مرد نبود
عروس دست های دنباله دار بود
( شاعر : کامران قائم مقامی )
...........................................
یا لطیف
سلام و عرض ادب و احترام خدمت یکایک دوستان و سروران عزیزم
ضمن عرض تشکر و تقدیر از جناب آقای کامران قائم مقامی به لحاظ
خلق شعر کوتاه " عروس " و تشکر ویژه از اساتید و خوانندگان عزیز
که با نظرات و راهنمائی های خود با این حقیر همراه می شوند ،
خوانش شعر " عروس " را آغاز می کنم .
...
در صورت تمایل ، نقد شعر را در ادامه مطالب دنبال کنید .
