چشم هایم کو !

      خاکِ گُل های
     کاغذِ نقاشی یَم
     منتظر نگاه باغبانی بودند
     که سرما را
     بیرونِ اطاقش  ...
     به خمیازه انداخته  ...
     هنگامی که صبح
     آدم برفی ها
     از تزریقِ مورفینِ سرما
     به رگهایشان خلاص شدند ،
     همه ی دلم را جمع کردم
     درِ خانه ی باغبان را زدم
     .... هیچ کس نبود .

 
     جز پلک هائی خسته   !