عشقِ ممنوع !

 

     دیگر از دست تمنای دل عاجز شده ام 

     بینِ این مردم عاقل متمایز شده ام 

     دلِ دیوانه تو دیگر هوسِ سیب مکن 

     که به گردن زدنِ حسِ تو جایز شده ام 

     کاسه ی شرم و حیا را سرِ هر کوچه مَبَر 

     تا نگویند که در بندِ غرایز شده ام 

     سرِ شب ، مست و غزلخوانِ دو چشمی شده ای 

     که به ترسیمِ تنش ، خوب ممیز شده ام 

     توبه کن ، فرصت آدم شدنست ای دلِ من 

     نفسی پُرکُن ازین حال که فایز شده ام   !