پدر !

 

      چشم هایم
      روی شانه ی خاکی ی جاده ای
       خواب ...
      چراغِ خیالم
      روشن ...
     چون ردپائی خیس
     در گذرِ جاده ی عمر
     به انتظارِ 

     بوسه به پاهایت !
     ...
      کاش
      غروب نگاهت
      دست به سر می شد
     و هوای خانه پر می شد از
      "دوستت دارم هایت"
     ... دوباره بر می گشتی ازین عبور
     و با سنگ خنده ات
      می زدی به شیشه ی بغض هایم  !
     ...
     بهشت خیالم
     به نوازش های نمناک تو عادت دارد  !

     پ . ن : 

      این دل خانه را
     ساده تر از همیشه آراستم !
     برای  (دوستی) که
      در
      نمی زند    !

      (   پدر  )