قصه سنگ صبور !

   شب است و خانه ای پیدا

  میان خانه ی صدها ستاره

  چراغ از عشق پر نور و 

  قلم در دست های ما دوباره

  ...

  در این هنگام

  دیدم عاشقی

  از دور می آمد ...

  و نجوا کرد

  تاریکست !

  دنبال  (دل) ام  

  در زیر باران 

  از حواسم

  رفته انگاری ...

  تو ای بالا نشینِ هر شبـم

  آیا خبر داری ؟

  و دامان عروسش را گرفت اما

  دریغ از واژه ای چون آه  !

  از چشمش

  نگینی روی خاک  افتاد .

  سنگی گفت :

  آدم ...

  واژه ی سرباز ! را تقسیم کن با زیر دستانت

  به اسم خویش

  او را بندِ دل

  خواهم نمود ... 

  لب باز کرد و گفت :

  در خوابم

  دلم را

  بی هوا  

  از رد پای چشم هائی ... خیس ...  می بینم !

  ترک  برداشته  احساس  .

  لرزش های پی در پی 

از امواج ِ دلِ دریائی اش

  اما درونم 

  نقطه ای انگار می سوزد.

  بگو تعبیر می دانی ؟!

  سکوتی محض ، آمد 

  جاگرفت مابین تندیس و نگاهش

  رفت ...

  تنها

  درعبور و پرسش و تکرار ...

  اما دورترها

  هیچ کس دیگر نمی دانست

  غوقائیست

  هرشب

  در دلِ سنگِ صبــور ما    !

 ( مهدی جابری )