اندکی دیگر تحمّل کن مرا تا مُردنم چیزی نمانده !

اندکی دیگر تحمّل کن مرا تا مُردنم چیزی نمانده

در قفای سینه ی ما هم بجز چاقوی نوک تیزی نمانده

نقش می بندد میانِ آرزوهای محالم ، صورتِ تو

دست ها می لرزدانگاری، که دست گرم و تبخیزی نمانده

معترف هستم دلِ بی صاحبِ من شب به شب مست از تو بوده

من خرابت گشته ام ، دیگر ازین میخانه جز میزی نمانده
آفتابِ مهربانی را بیاور بر لبِ ایوان این دلتیغ مژگانت بزن بر تار ما ، نای دل انگیزی نمانده

در خیالم ناخدای عشق باش و دست هایم را بگیر

مرهمی بر زخمِ ما کن چون برایم جانِ لبریزی نمانده

...

با خیالت کوچه های بی کسی را تا سحر طی کرده این دلانتهای کوچه ی ما باش ... گو تا انتها چیزی نمانده !

حال غریبی است !

 دیوانه می کند

 هوای بغض کرده ام ... ،

 ساحلی غریب می رسی

 من ... 

 دریائی منتظر !

حسرت !

  دست هایم سبز می شود

  وقتی گل واژه هایت

  چکه ای نگاه 

  قرض دهد ! 

بهشت نمی روم !

  تصویر ساز بهشت 

  تقلب کرد

  دیوارش را خشت طلا ... ،

  بوی تنت را به من فروخت ! 

بی پرده !

  واژه عور  میشود

 می پوشانم  ...

   لابلای هرم نفس هایش

  بی پرده   

  صدایت می زند ! 

درد !

 

درد عشق  ، 

واژه ی نیم بندیست  

از تعبیر ناخودآگاه ترین حس خودخواه ام  

وقتی دچار شدی ، 

داستانم را دوباره بخوان ! 

لیلی ، لیلی است !

 

   هیس ...

   کسی زیر این سنگ خوابیده .

   فریاد هم کنی  

   لیلی ، لیلی ست ... 

   مجنون ،  .... تنها  !  

این نیز بگذرد !

 

  امروز بارانی تر از قبل نیست 

  ریشه هایم قدم می زنند   

  بر پیشانی ی سرنوشت !  

اتفاق !

   اتفاقی نیست 

  این که من و تو تنها می شویم  

  گاهی وقتها 

  خدا هم  

  از سوراخ کلید نگاه می کند !  

چشمهای شرجی !

 

  شرجی تر از همیشه

 وقتی  آفتابگردان روی سینه ات    

  قدر یک کاسه اشک  

  دهان باز کرد ،   

  ابرها را روانه کن ؛

  من  به اندازه تمام  غصه هایت  

  در کوله  ...  

  باران دارم !