اندکی دیگر تحمّل کن مرا تا مُردنم چیزی نمانده !

اندکی دیگر تحمّل کن مرا تا مُردنم چیزی نمانده

در قفای سینه ی ما هم بجز چاقوی نوک تیزی نمانده

نقش می بندد میانِ آرزوهای محالم ، صورتِ تو

دست ها می لرزدانگاری، که دست گرم و تبخیزی نمانده

معترف هستم دلِ بی صاحبِ من شب به شب مست از تو بوده

من خرابت گشته ام ، دیگر ازین میخانه جز میزی نمانده
آفتابِ مهربانی را بیاور بر لبِ ایوان این دلتیغ مژگانت بزن بر تار ما ، نای دل انگیزی نمانده

در خیالم ناخدای عشق باش و دست هایم را بگیر

مرهمی بر زخمِ ما کن چون برایم جانِ لبریزی نمانده

...

با خیالت کوچه های بی کسی را تا سحر طی کرده این دلانتهای کوچه ی ما باش ... گو تا انتها چیزی نمانده !