بگذار کمی کودکی کنم !

    کودک والد درنگی کن کمی تسلیم شو

    اندکی تسلیم خط های تنِ تقویم شو

    تا کجا اندیشه می سازی برای ذهن ما ؟

    گاه بردار آن کلاهت را کمی تقسیم شو

    زندگی چون نقشِ عشقی را نزد بر راه تو

    مثلِ مُرده  ... واردِ این مجلسِ ترحیم شو

    مَرد را با درد ماندن در زمین نامیده ای

    کوه دردت را نمی خواهم بدین تفهیم شو

    خسته از نامردمی ها ... روزگارم می رود

    این دو روزم را چو نوشابی به دل ، ترسیم شو

    بر مزار عقل خود قدری بخوان در گوش ما

    وقت کامل گشتن است آماده ی تکریم شو !

مغلطه !

  در وقت ملاقات ، ببین لرزه ی دستم

  حاشا نشود کردکه در دام تو هستم

  با شرم نگاهی کنم از شانه به مویت

  در گیر نگاه تو از آن روز الستم

  عریان شده احساس درین مغلطه محض

  از بوی گل پیرهنت واله و مستم

  بی شک بت آشوبگر شهر منستی

  در کعبه ی بند تن تو "لات" پرستم

  آن ترک غزل خوان لبت مقصد ما شد

  پایان غزل آمد و بر راه  نشستم !

زندانی !

     دلم می گوید امشب تا روم بر بام حیرانی

     زنم دل را به دریایت به دور از عقل ... پنهانی

     بگویم بین امواجِ نگاهِ آبی ی چشمت

     هبوطی خشک و مهجورم تنت ییلاقُ بارانی

     و می خواهم بپیچد تاک دستم را به دستانت

     بدوزانم به لب هایم لب انگور شاهانی

     نمی دانی نمک سود از غم دوری شدم هر دم 

     رسیده پای ناسور دلم تا مرز عثمانی

     کمی سردم شده می لرزم از تصمیم این بارم

     فقط هوی استٌ اموج و تلاطم های طوفانی

     در آخر چشمهایم را که ازحسرت نمی خوابد

     به تیغی بی کفن تنها سپارم تا شود فانی

     فضا تاریک و بوی خون درین تصنیف سردرگم

     و خاکم سرخ می گردد به حکم عیش ربانی

     بیا گاهی نگاهی کن به این مرداب چشمانم

     چو محبوبی که می آید ملاقاتی ی زندانی  

شبهای منِ بی تو !

     رفیق نیمه راهِ دلم ...

     هرشب

     سهم من از این آسمان ،

     قطره های باران است

     پانوشتِ

     پنجره ی مه گرفته ی خاطرات !

ناگزیر !

    فکر تو ،

    تنها غریقیست که

    نمی خواهم نجات یابد  ،

    بی تاب  

    شریعت چشمهایت را طی می کنم

    به قتلی ناگزیر ...

     اعتراف !