فصلُ الخطابِ قصه ی لب های غمگینِ منی !

 

   

   فصلُ الخطابِ قصه ی لب های غمگینِ منی

    پایانِ گُنگِ بوسه ی تب دارُ سنگینِ منی

   جغرافیای چشمهایت می شود مقصودِ ما

   گاهی نگاهی کن مرا ... درمان ُو تسکینِ منی

   مغلوبِ دستانِ تو شد پیراهنِ فرهادِ دل !

   عریانُ بی پروا که چون ... در خواب شیرینِ منی

   امشب بیا مستم بکن با چشم های نازِ خود

  درویش خوان ، می گویمت : همکیش و ُ آئینِ منی

   مردانه می گریم برایت تا تو را رسوا کنم 

   با خنده می گوئی مرا ... : 

   معشوقِ دیرین منی

    روزی زُلالی می چکد از چشمهای خیسِ دل

    روزی که می بینم تو را مشغولِ تلقینِ منی !