و جز او هیچ کسی صاحبِ جانم ... که نشد !

خواستم تا که بمانی بَرِجانم که نشد 

بشوی مونسُ یارِ دو جهانم که نشد

و فریبم دهد آن نرگسِ چشمت به غلط

تا که باور کنم او را به گمانم که نشد

گفته بودی که بریزی زلبت تا به ابد

مزه ی شهدُ شکر را به دهانم که نشد

همه تن خواستم از قلبُ نگاهت که دمی

عشق جاری بشود در شریانم که نشد

ببرد بند ز بندم به هوای سرِ تو

و به سرمنزلِ بی نام و نشانم که نشد

این عجب نیست اگر کارِ دلم سخت شده

چو خدا نیز هوس کرد بدانم که نشد

دل فقط نزد خدا هست درین صحنُ سرا

و جزاوهیچ کسی ....  صاحبِ جانم که نشد

مهدی جابری

لینک ثبت اثر

http://shereno.com/10091/28690/493973.html