خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

مغلطه !



  در وقت ملاقات ، ببین لرزه ی دستم

  حاشا نشود کردکه در دام تو هستم


  با شرم نگاهی کنم از شانه به مویت

  در گیر نگاه تو از آن روز الستم


  عریان شده احساس درین مغلطه محض

  از بوی گل پیرهنت واله و مستم


  بی شک بت آشوبگر شهر منستی

  در کعبه ی بند تن تو "لات" پرستم


  آن ترک غزل خوان لبت مقصد ما شد

  پایان غزل آمد و بر راه  نشستم !



زندانی !





     دلم می گوید امشب تا روم بر بام حیرانی


     زنم دل را به دریایت به دور از عقل ... پنهانی


     بگویم بین امواجِ نگاهِ آبی ی چشمت


     هبوطی خشک و مهجورم تنت ییلاقُ بارانی


     و می خواهم بپیچد تاک دستم را به دستانت


     بدوزانم به لب هایم لب انگور شاهانی


     نمی دانی نمک سود از غم دوری شدم هر دم 


     رسیده پای ناسور دلم تا مرز عثمانی


     کمی سردم شده می لرزم از تصمیم این بارم


     فقط هوی استٌ اموج و تلاطم های طوفانی


     در آخر چشمهایم را که ازحسرت نمی خوابد


     به تیغی بی کفن تنها سپارم تا شود فانی


     فضا تاریک و بوی خون درین تصنیف سردرگم


     و خاکم سرخ می گردد به حکم عیش ربانی

 

     بیا گاهی نگاهی کن به این مرداب چشمانم


     چو محبوبی که می آید ملاقاتی ی زندانی  



شبهای منِ بی تو !



     رفیق نیمه راهِ دلم ...


     هرشب


     سهم من از این آسمان ،


     قطره های باران است


     پانوشتِ


     پنجره ی مه گرفته ی خاطرات !



ناگزیر !




    فکر تو ،

    تنها غریقیست که

    نمی خواهم نجات یابد  ،

    بی تاب  

    شریعت چشمهایت را طی می کنم

    به قتلی ناگزیر ...

     اعتراف !



تیام !

 


   گاهی 

  دستخطی ؛

  ستاره می شود .

  می لرزاند دلی ؛

  می سوزاند نگاهی 

  و سرضرب واژگانش ،

  هزار دلیل می شود

  برای پهلو گرفتن خیال 

  در حوالی ی او

  پس 

  بخواهی یا نه ... 

  بعد از این


  حضانت چشمهایم با توست !


معجزه




   در فنجان خاطرات 

   در حوالی ی سینه ام

   باور نم کشیده ای

   با دردی ولگرد

   همبستر شده 

   حالا کودکم ،

    در فال خود 

   به دنبال معجزه ای است

   ... چشمهای تو را به دنیا بیاورد  !



لکه !

 

 

  لکه ای نیست  تنِ آسمان  ;

 

  خوب نگاه کنی

 

  کاسه کاسه آب می شود

 

  برای چشمهایت  !  

 

   

هزاران بار می بازم به چشمت چون که لیلاجست !




سراغ ما بیا امشب که دل دریای مواجست

و دستانم بگیر از آب تنهائی که محتاجست

 

بهشتی دور هستی ، من درین دریای طوفانی

غریقت را پناهی ده به آن خانه که از عاجست

 

کمان ابروی ماهت در شکار این دل استاد است

نگاهی کن به تن پوشم که از عشق تو خرّاج است

 

و جای پای مهمیز تو جامانده به پهلویش

نمی داند کسی شاید ولی عشق تو سرّاجست

 

دو چشمم زیر پای چرخ قسمت خون شده اینجا

کمی بر این دلم دستی بکش عمرم به تاراجست

 

سر میز قمارت می نشینم با تنی خسته

هزاران بار می بازم به چشمت چون که لیلاجست

 

خدایا کاسه ای از صبر می خواهم درین بستر

کمی با من مدارا کن ... دلم دریای مواجست !


be careful

  این عشق ،

 عمیق است  .

 جلوتر بیائی ،

 غرق می شوی !



 گوشه ای تنها

 در خیال خود

 پا می کوبد و می گرید ...

 کودکی میان شما

 می گویم این طور بهتر است 

 لااقل 

اشک هایش را نمی شمارند !