خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

از نامه هائی که هیچوقت ننوشتم ! ( 13 )

  


  چیزی درین میان لنگ می زند

  چیزی مثل پای دودِ سیگارم

  روی پنجره ی اطاق ...


  مثل راه رفتن دست های بی حس پر از سوال

  مثل حکاکی ی دیوارسالها به یادگار

  مثل لمس هوای بی عطر و ماندگار

  مثل نگاه پرازتشویش علاقه ام

  بر تعویض خاکستردان خاطرات

 

  چیزی درین میان لنگ می زند

  مثل تاب خدا

  که سوار نمی کند مرا

  بی دعای تو

  در نفس های طولانی ی هنگام خواب

 

  چیزی لنگ می زند

  مثل خنده های زورکی ام ... درین میان

  به بازی ی ... روزگار !


اندکی دیگر تحمّل کن مرا تا مُردنم چیزی نمانده !

 

اندکی دیگر تحمّل کن مرا تا مُردنم چیزی نمانده


در قفای سینه ی ما هم بجز چاقوی نوک تیزی نمانده



نقش می بندد میانِ آرزوهای محالم ، صورتِ تو


دست ها می لرزدانگاری، که دست گرم و تبخیزی نمانده



معترف هستم دلِ بی صاحبِ من شب به شب مست از تو بوده


من خرابت گشته ام ، دیگر ازین میخانه جز میزی نمانده



آفتابِ مهربانی را بیاور بر لبِ ایوان این دل


تیغ مژگانت بزن بر تار ما ، نای دل انگیزی نمانده


در خیالم ناخدای عشق باش و دست هایم را بگیر


مرهمی بر زخمِ ما کن چون برایم جانِ لبریزی نمانده

...



با خیالت کوچه های بی کسی را تا سحر طی کرده این دل


انتهای کوچه ی ما باش ... گو تا انتها چیزی نمانده !



حال غریبی است !


 دیوانه می کند


 هوای بغض کرده ام ... ،


 ساحلی غریب می رسی


 من ... 


 دریائی منتظر !


حسرت !


  دست هایم سبز می شود

 

  وقتی گل واژه هایت

 

  چکه ای نگاه 


  قرض دهد ! 

 

بهشت نمی روم !

  تصویر ساز بهشت 

 

  تقلب کرد

 

  دیوارش را خشت طلا ... ،

 

  بوی تنت را به من فروخت ! 

بی پرده !

  واژه عور  میشود

 

 می پوشانم  ...

 

    

   لابلای هرم نفس هایش

 

  بی پرده   

 

  صدایت می زند ! 

 

 

درد !

 

 

درد عشق  ، 

 

واژه ی نیم بندیست  

 

از تعبیر ناخودآگاه ترین حس خودخواه ام  

 

وقتی دچار شدی ، 

 

داستانم را دوباره بخوان ! 

لیلی ، لیلی است !

 

 

 

   هیس ...

 

   کسی زیر این سنگ خوابیده .

 

   فریاد هم کنی  

 

   لیلی ، لیلی ست ... 

 

   مجنون ،  .... تنها  !  

این نیز بگذرد !

 

 

 

  امروز بارانی تر از قبل نیست 

 

  ریشه هایم قدم می زنند   

 

  بر پیشانی ی سرنوشت !  

 

اتفاق !

   

 

   اتفاقی نیست 

 

  این که من و تو تنها می شویم  

 

  گاهی وقتها 

 

  خدا هم  

 

  از سوراخ کلید نگاه می کند !