بیا با این دلِ شوریده ام یکدم مدارا کن !

    بیا با این دلِ شوریده ام یکدم مدارا کن

    از آن شهدِ لبت نوشان مرا خوابم گوارا کن 

    دلم رگبارِ احساست و دیگر هیچ می خواهد
    کویری پُر ترک گشتم ، تو دریا را هویدا کن

    چِهِل رفت ازکفم حالا طناب دار می خواهم
    برای کشتنم موی کمندت را مهیا کن

    ستاره بر تن شب نقشِ دل زد ماهِ مغرورم
    اگر بیهوده می گویم نگاهی بر ثریا* کن

    ببین از دانه هایش نور می ریزد سرِ ماهت
    چو پروین* را بگویم عشق را با من تمنا کن

    چنین بی کس شدن را ثبت درتاریخِ عشقم کن
    سر سجاده ای هر شب مرا غرق خدایا کن

    خدایا نیک می دانی به حکمِ عدلُ انصافت
    دل عاشق نمی رنجد .. بیا دردم مداوا کن !

    * توضیح :
    پروین . [ پ َرْ ] (اِخ ) ۞ شش ستاره است یک به دیگر  

   خزیده  مانند خوشه ٔ انگور . پروین را بعربی ثریا خوانند . 

    (   لغت نامه دهخدا )