حاشا نکن !

 

     حاشا می کند
     

    چشمهای رسوا گرم ،

    

    شهادتِ ردپائی شرجی ،

   

    گو شه ی آستین عاشقانه ها ،

  

    ... و دادگاهِ  بی منطق ات ،

 

     مرا تبعید می کند

 

     به جزیره ی خاطرات !

      مهدی جابری 

     پ . ن :

      کاش خدا

      قبل از نفس کشیدن

      دوست داشتن 

      یادت می داد !

فصلُ الخطابِ قصه ی لب های غمگینِ منی !

 

   

   فصلُ الخطابِ قصه ی لب های غمگینِ منی

    پایانِ گُنگِ بوسه ی تب دارُ سنگینِ منی

   جغرافیای چشمهایت می شود مقصودِ ما

   گاهی نگاهی کن مرا ... درمان ُو تسکینِ منی

   مغلوبِ دستانِ تو شد پیراهنِ فرهادِ دل !

   عریانُ بی پروا که چون ... در خواب شیرینِ منی

   امشب بیا مستم بکن با چشم های نازِ خود

  درویش خوان ، می گویمت : همکیش و ُ آئینِ منی

   مردانه می گریم برایت تا تو را رسوا کنم 

   با خنده می گوئی مرا ... : 

   معشوقِ دیرین منی

    روزی زُلالی می چکد از چشمهای خیسِ دل

    روزی که می بینم تو را مشغولِ تلقینِ منی !

در خواب من 

جغرافیائی بود 

لب ها را به دست آدمها 

دوخته

نان روغنی در دست های رنگارنگی بود

کیسه کیسه دروغ جای نان می فروخت

و شب ها در حمام خون 

غسل میت

در خواب من

دستگیره محبت را باتوم ها شکسته

دیوار حاشا بلند

و خانه ی بی وجدان ها

از چشم مادران داغ دار نم کشیده بود

در خواب من

خیابان گناه های کبیره

زوج و فرد شده بود 

و فقط بچه های بعضی ها

مجوز تردد داشتند

خواب و بیدار

در این اندیشه ام

بیدار شدن بدتراست یا خواب های من  ؟! 

مهدی جابری

مهرماه 1401