درباره من
کلیه نوشته های مندرج در این سایت به قلم این حقیر می باشد .
شعرها و متون ادبی موجود در سایت های رسمی و مراجع معتبر به ثبت رسیده است . لذا کلیه حقوق معنوی و مادی آن مربوط به نویسنده می باشد .
هرگونه کپی برداری بدون کسب اجازه و یا ذکر منبع غیر مجاز می باشد .
ادامه...
این روزها !
زیر پوست خاکستری ی آسمان
عاشقانه هایت
مانند قطره های باران
بر شیشه دلم ،
... و ضرب آهنگ قلبم
با ترنم باران
هماهنگ می شوند !
این روزها ...
نامه های زلالت ،
عطر پائیز را برایم نفس گیر کرده اند
درختان بی برگ
چشمهای مرا پناه نمی دهند .
و من اندازه ی ابرهای آسمان
به تعدادِ
دانه های عرق کرده اش ،
حضور تو را می خواهم !
پدر !
چشم هایم
روی شانه ی خاکی ی جاده ای
خواب ...
چراغِ خیالم
روشن ...
چون ردپائی خیس
در گذرِ جاده ی عمر
به انتظارِ
بوسه به پاهایت !
...
کاش
غروب نگاهت
دست به سر می شد
و هوای خانه پر می شد از
"دوستت دارم هایت"
... دوباره بر می گشتی ازین عبور
و با سنگ خنده ات
می زدی به شیشه ی بغض هایم !
...
بهشت خیالم
به نوازش های نمناک تو عادت دارد !
پ . ن :
این دل خانه را
ساده تر از همیشه آراستم !
برای (دوستی) که
در
نمی زند !
( پدر )
دیوار ... دیوار است !
دیوارِ خواستنی
... بلندتر از
صدای دردهایم
و نردبان
... کوتاهتر از
بامِ غرور اوست !
به یاد فریدون !
"من آن خزان زده برگم" که در میانِ نگاهت
نشسته بر سرِ راهی که رفته چشمِ سیاهت
صدای من زده بر گوشِ آسمانِ غرورم
که بت شکن تر ازینی ندیده روی چو ماهت !
...
صدای فریدون رو خیلی دوست دارم .
این دوبیتی رو در وزن شعر"دوتا چشم
سیاه داری" که توسط فریدون اجرا شد
نوشتم .
برای شادی روحش فاتحه بخوان .
چشم به راه !
در حقِ من ظلمی شده ، چون بی خبر رفتی سفر
چندیست اینجا مانده ام باچشمهائی خیس و تر
هرشب نگاهم می رود بر ساعتِ ولگردمان
پایان نمی گیرد چرا این لحظه های کور و کر ؟
دستی که آغوشِ تنش در خرمنِ مویت زدم
در بینِ انگشتانِ خود زندان شده در پشتِ سر
با رفتنت طوفان شده در بندهای سینه ام
هر بندِ آن جان می کَند چون ریشه با یادِ تبر
حالا تماشایم بکن چون شوره زاری گشته ام
بشکاف با دستان خود خاکِ دلم بارِ دگر
...
امروز هم ، بالا بمان ای پلکِ خوابآلوده ام
دیگر تو بی مهری نکن ...عشقم بماند ... پشتِ دَر !
عشقِ ممنوع !
دیگر از دست تمنای دل عاجز شده ام
بینِ این مردم عاقل متمایز شده ام
دلِ دیوانه تو دیگر هوسِ سیب مکن
که به گردن زدنِ حسِ تو جایز شده ام
کاسه ی شرم و حیا را سرِ هر کوچه مَبَر
تا نگویند که در بندِ غرایز شده ام
سرِ شب ، مست و غزلخوانِ دو چشمی شده ای
که به ترسیمِ تنش ، خوب ممیز شده ام
توبه کن ، فرصت آدم شدنست ای دلِ من
نفسی پُرکُن ازین حال که فایز شده ام !
یار کجاست ؟!
در میان خانه ها
ساعتی شماطه دار ،
چوب خطی می کشد
بر روی دیوار اطاق .
روبروی آینه ...
پیرمردی
قبله اش ،
چشمانِ بارانگیر و کم سو
در نمازش
سوره ی
تک سرفه های پیرزن .
می رود
تا سعی را
با کفش های خاکی اش
برپا کند .
داخل یک خانه ی بی پنجره
... مُحرم و یک لاقبا ،
با خیالی می رود
تا شمعدانی های ایوانِ خدا .
اندکی بعد
کسی
بر روی سنگش می نوشت
سالهاست
او واقعا
حاجی شده !
....
" کعبه از سنگ سیاهیست که ره گم نکنی
حاجی احرام به جای دگری بند ببین یار کجاست "