روزه ی سکوت !

 

  نور آفتاب به پای کاج های سر به فلک کشیده افتاده

  برای دیدن روی ات ،  

   گرم تلاش می کند   

  تا میان این  بی پنجره ها ، تو  را بیابد

  روزه ی سکوت گرفته ای

  و صدای آرامش ات را

  رسانده ای به بلندایِ قامتِ غروب 

  من نیز هوایم به غربت نگاه مهربانت آلوده شده

  لب هایم  در عطش بوسه ای است به دست های خاک خورده ات

  ...  

  زیبای من ...  

  امشب بین این همه قاصدک چشم به راه تو ام

  زودتر به خوابم بیا و رهایم کن  از دغدغه ی چشمهایت

  خوب می دانی که این خیالم را   

  با کسی جز تو تقسیم نخواهم کرد !