مهمان !

 

  در آستان نگاهت که می ایستم ،  

  کفشهای کلافه 

  مرا گم می کنند ! 

   و پاهایم  

   عطر تن علف های تازه را نفس می کشند 

  با پنجره ای به عرق نشسته  

   از شرم حضور 

  زیر آفتابِ سینه چاک  

  برایت  سفره ای از شعر پهن می کنم ! 

  می خوانم 

   و  بند بندِ دلم  

  از هوای آسمانت پرمی شود 

  آنوقت  

  در پیچ و تاب واژه ها  

  با آستین های آب رفته ام 

  دعا می کنم 

  تا یک طلوع دیگر 

  مهمان تو باشم زیبا  !