طوفان عشق ! ( غزل )

 

  لبخند می زنی و دلم آب می کنی  

  دریاب چهره ای که تو بی تاب می کنی   

  مرهم که می نهی به دلم کیف می کنم 

  باران رحمتی و چه سیراب می کنی 

  تنها تو آسمان مرا نور می دهی 

  چون ماه با ستاره مرا خواب می کنی 

  غرقاب می کنی و نجاتم نمی دهد 

  طوفان عشق را که چو سیلاب می کنی  

  پ‍رواز می کنی و چه خوناب می شود

  باری اگر نظر تو  به  تالاب  می کنی !