می نویسم ! ( نوشته ی آزاد )

 

 می گویند در دنیا خاک سرخی است که هرچه آب

 می خورد سفت تر می شود اما من بعد از اینهمه

 باران ، سراسر ترک شده ام !

 
  گاهی وقت ها فکر می کنم آبستن شده ام

 از اینهمه بغض فروخورده و فکر غریب ای است

 اگر این نوزاد را از تو ندانم .

 همه آدمها بغض دارند ، خلوت و شریکی  ؛

 شریک خلوت و تنهائی های من ، همین بغض های

 فروخورده ام هستند که چنگ می زنند بر اندیشه های

 جوهر گونم و ذهن را می پاشند روی کاغذ چرکنویس

 هزارتا و فاحشه ی تن شان را هم آغوش پس مانده ها !

 این را نوشتم که بدانی آدمها چقدر شبیه همند

 و چقدر نسبت به هم بی گذشت و چقدر نسبت به

 هم ناشناس ای آشنای ناشناس من .

 می خواهم ازابتدای نامه ای بی جواب برایت بنویسم .

 ....

 می نویسم !

 می نویسم دست هایم را پیدا نمی کنم  .

 می نویسم که چقدر خودم را با این تن

 خاکی ی سرخ ، تنهائی به جای ابر و موج  و

 اشک و ترانه جازده ام و تو مرا خواندی و

 خواندی و هیچ نگفتی.

 می نویسم از شب که تن پوش سیاه مخملی اش

 را به روی ستاره ها کشید تا سردشان نشود

 و آن را به تو بخشیدم و تو فقط مرا خواندی

 و خطی ننوشتی  .

 می نویسم از آه یخ کرده آسمان و از غبطه

 به اینکه چگونه این همه گرما و سرما را تحمل

 می کند و من که اندک سوزشی در قلب خود دارم از

 تحمل آن عاجزم .

 می نویسم از صفر مطلق . از کبودی انگشتهای

 غرور در فشار طنابی که بر گردن احساس 

 انداخته است . 

 می نویسم که حتی بلعیدن مسکن شعرهایت برای من

 چاره ساز نیست .

 می نویسم و تو نگاه می کنی و هیچ  نمی گوئی  .

 دگمه ها کی برد را می زنم تا از سرشان خون بیاید

 کبود شوند و من  گناهکار و محکوم به حکم وجدان تو 

 و روانه ی زندان چشم های بی گناهت  تا بی فرجام و

 تا ابد پشت پلک های تو جا خوش کنم .

 می نویسم روی شیشه ی مانیتور ذهنت که چوب خط

 زندگی ام را از بالای آسمان حافظه ام همراه

 اشکها روانه می کنم تا فراموش شود چند روز است

 بی تو ام .

 می نویسم و تو مدام نگاه می کنی و حرفی نمی زنی .

 می نویسم از آخرین نسخه ای که برایم پیچیده شده .

 از اینکه بغضم را به تمنای نگاهی و حرفی فرو خوردم

 و در شمارش ثانیه هائی که قراربیقراری های من  ،

 دیر یا زود برای چشم گذاشتنم وعده داده بود  ،

 لحظه های نیامده را بلعیدم تا عطر خیالت در

 مهمانی سنسورهای مغزم پایکوبی کنند و صدای تپش

 را که از صفحه گرامافون قلبم به تمام رگها جاری

 می شود به گوش ات برسانند  .

 اما باز هم تو نه آمدی و نه گفتی و نه نوشتی .

 بوی گند عقل تا هزار فرسخی ی این خاک سرخ وجود

 ندارد پس بی ترس از راهزنان ، روزی به کنارخاکم

 بیا و دستهایم را به هم برسان .

 تصویر پازل ترکهای خاک سرخ من  جمع واژه های

 بی آب و تشنه ی او نیست .

 ریشه ی دست های مذاب شده در دیروزمان

 عطر دل بستگی های امروزمان

 و یاترس از سقوط مبهم فرداهایمان است

 پس اگرقرار است فردا دستهایم را نبینم

 امروز که می توانم ،

 از تو می نویسم زیبای من !
 

 مهدی جابری - فرورودین 90

 ( از دفتر درددل های یک قلم -

  بخش اول : می نویسم ! )