موذن عشق !

 

     غروب که می شود

     موذن کوچه ی ما ،

     عشق را صدا می زند ...

     من هم

     زیر آلاچیقِ پلک های خسته ام

     با نمک های جا مانده بر روی صورت

     افطار !

     صدایش مرا می کشاند

     تا انتهای بامِ علاقه و عاطفه

     تا قرنیز دلبستگی ...

     تا خلوتگاه پرت مان

     تا نشئگی ی

     تک تکِ سلولهای معتاد به گرفتن دست هایت ...

     تا تزریقِ هزارباره ام

     در مذاب دلخواستنی ی چشم هایت

     و هر بار

     با صدای نوار مغزی ی قلبم ... بیدار می شوم

     .
     .
      .

      غروب رفته است

      ولی انعکاس نام تو

      از کوچه ی تنگ عاشقانه هایم

      بیرون نمی رود   !