توبه کردم که دگر بار نیایم به درِ خانه ی تو !

     توبه کردم که دگر بار نیایم به درِ خانه ی تو 

     چه کنم خیمه زده کاسه ی چشمم به سرِ شانه ی تو 

     من پریشان تو ام فکرِ مرا غرق در اندوه کنی

     تا سحر تیرِ خلاصم بزند بوسه ی جانانه ی تو 

     دل و دینم سرِ هر کوچه و پس کوچه شهر شد آواره ی تو 

     چه خیالیست بگویند فلانی شده دیوانه ی تو

     مثل یک شمع بسوزم زفراقت که در این تنهائی

     به خیانت ندهم باج چو جانم شده پروانه ی تو 

     ترسم از روز غریبی ست تو را بینمُ صد ناز کنی

     رد شوی از منُ آنگاه بمیرم به درِ خانه ی تو  !