دیشب در حیاط خلوت چشم هایم باران آمده بود !

 

     درست مثل قطاری که در هیچ ایستگاهی استراحت نمی کند 

     رفته ای تا انتهای آسمان و من همچنان به نقطه ای که از آن 
     نور بی رمقی فرو می ریزد خیره مانده ام در ابتدای راه با مشتی  

     خطوط شکسته و کاسه ای آب و حدیث لب های خشکیده و  

     دست های به خاک فرو برده و کوله باری از گناه ! 

     صدائی نم دار و شور گونه هایم را می ترساند و دزدانه ارتعاش  

     هرزه ی خود را به لب های بی رنگم رسانده تا کام از تن ناکامش 

     بگیرد و من همچنان در هبوط  دست های بی سرزمین دلم 

      ایستاده ام تا این خیال با همه ی رنجی که مرا در آغوش  

      گرفته است با خود ببرد به زمان اولین دیدارمان !  

     انگار خواب بودم که این واژه ها و قوافی سر از خاک برآوردند و 
     میان مرا خالی نمودند مثل ماسه هائی که گم می شوند  

     زیر پاهای بلاتکلیف و بی هوا نفس را می گیرند تا گلوی پر شده 
     از قطره های شور ، بی صدا فریاد کند کسی از این میان رفته  

     است به جائی بی نشان . 

     صبح ، سجاده هنوز باز است و گونه هائی که جای بوسه ای  

     سرخ  ، روی آن سبز شده   . 

     و بعد نه من و نه آینه هرگز نفهمید این خواب بود یا خیال  

     اما یقین دارم که دیشب در حیاط خلوت چشمهایم باران آمده بود !