زنده باد عشق !

 

     در گلویم بغض ، بسته شاهراهِ حنجره
     تا که می دوزم نگاهم را به قابِ پنجره  

     نیمه ی شب هست و بی مهتاب دریا می روم
     با دلی تنها میان آبهای خاطره  

     کاغذِ بی ابر و باد شعرهایم خیس شد
     چون نوشتم عاشقم با واژه هائی ساحره  

     می نویسم زنده بادا عشق و دیگر هیچ کس
     هرکسی این را نفهمد خارِجَست از دایره  

     غرقِ اندوهم که امواجِ بلندِ موی تو
     می کِشد احساس ما را با طنابی پر گِرِه 

     بی تعلّل از میانِ اشک ها رد می شوم
     تا گذارم بوسه ام را بر لبانی باکره  

     با تو گویم یا بیا دستم بگیرای خوبِ من
     یا که می میرم برایت بی نشان و مقبره  

     بربخارِشیشه ی عشق اندکی دستی بکش  

     تا نماند ... بغضِ من ... در شاهراهِ حنجره  !