بگذار کمی کودکی کنم !

    کودک والد درنگی کن کمی تسلیم شو

    اندکی تسلیم خط های تنِ تقویم شو

    تا کجا اندیشه می سازی برای ذهن ما ؟

    گاه بردار آن کلاهت را کمی تقسیم شو

    زندگی چون نقشِ عشقی را نزد بر راه تو

    مثلِ مُرده  ... واردِ این مجلسِ ترحیم شو

    مَرد را با درد ماندن در زمین نامیده ای

    کوه دردت را نمی خواهم بدین تفهیم شو

    خسته از نامردمی ها ... روزگارم می رود

    این دو روزم را چو نوشابی به دل ، ترسیم شو

    بر مزار عقل خود قدری بخوان در گوش ما

    وقت کامل گشتن است آماده ی تکریم شو !