خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

شب های بارانی !

  

  

 

      

    بلند بارانی ی مردانه ام 

 

    خیس  ؛ 

 

    از خواندن جوهر چشمهایت  

  

    از صدور حکم تخلیه برای اشک هایم

 

    از لمس ولخرجی های غرور در این بازار 

 

    از سر رسیدن موعد اقساط  عشق مان 

 

    از کوبیدن درخانه ات توسط طلبکاری مثل من 

 

    از ترس اینکه روی ایوان خیال مرا ببینی و راهم ندهی 

 

    از سالهائی که  

 

    زیر باران یکریز

 

    از دیوار بهشت بالا رفتم

  

    پا جای پای دلم گذاشتم  

 

    و جای ضربدست نگاهت را

 

     که هنوز بر این خطوط درد می کند   

 

 

      با یک لحظه بودنت 

 

    عوض  کردم  ....  

 

 

    شب های بارانی ام را بگیر  

  

 

    کاسه ای نور  

 

 

    مهمانم کن ...  زیبا  !  

 

  

کاسه ی عشقت کو ؟!

           

 

    برگ های دفتر حیاط خلوتم را   

 

     ناخوانده جارو کرد 

 

     آنوقت  کودکش  

 

     دنبال کاسه ی عشق است  !  

 

 

 

    پی نوشت :‌ 

                  آن " تو" ئی  که انقدر دنبالشی شاید لابلای
     برگ های
 ناخوانده ی دفتر من باشد  ... 

   

رخوت آرام !

 

    

 

    این شب ها 

 

    پشت پلک های بازم  

 

    کبریتی نیمه جان 

 

    در فکرِ عبور از زندانِ جیب توست 

 

    تا دوباره 

 

    در اکسیژنِ خنده هایت بسوزد 

 

    و رخوتی آرام  

 

    ذره ذره  

 

    بی درد  

 

    آبش کند . 

 

 

    این شب ها 

 

    زیرگذری است  

 

    برای رسیدن به تصویرِ تو ...

    

      دیرتر بیائی 

 

    نه شبی مانده  

 

    نه عکسی 

 

    نه  کبریتی  ...

 

 

    پاکت سیگار ِعمر مرا هم مچاله می کنند ! 

 

هوس !

 

 

 

 خشخشاشِ ذهن

 
 گردنش را می خراشد

 او

 ریشه ای را

 که هوس

 دست به گریبانش کرد  !   


  پی نوشت : 

  سلام
  ذهن به خشخاش تشبیه شده و می دانید که زمانی
  خشخشاش را شکاف می دهند شیره ی آن می رسد
  و تریاکی می شود که مرهم زخم ها و دردهاست
  (و من این عمل را به خراشیدن گردن ذهن تشبیه
  نموده ام )
  پس وقتی ذهنی بارورمی شود و در واقع پخته و
  قابل استفاده می شود که مانند خشخشاش آن را
  دچار رنج کنیم .
  بعد از آن به تصویر کسی می رسیم که ریشه ای
  راه تنفس او را بسته است ( و او ) هم دارد 
  ریشه ای که گریبان گیرش کرده را می خراشد .
  ترکیب این دو تصویر می تواند معانی ذهنی
  گوناگونی را به شما بدهد که البته در انتخاب
  هرکدام از آنها مختارید .
  تضادی در دو تصویر موجود است . اما نقاط مشترکی
  را نیز می توان از آنها استخراج نمود .
  بنا براین تفسیر و نتیجه گیری  نهایی را به عهده
  خودتان می گذارم  .

  در پناه حق باشید

پشت پنجره ام چه می کنی ؟!

 

 

 

     کبود چشمِ دل من   

 

    یادگار شلتاقِ* عشق توست  

 

     افسار بدست 

 

      پشت  پنجره ام چه می کنی ؟!   

 

 

 

 

    *  شلتاق :  نزاع، غوغا ( معین)  

     وام ‌واژه ی ترکی در لهجه ی گفتاری تهرانی

همخوابه ی دست های من !

 

  

 

 

       بگذار  

  

    در آسمان دلتنگی  

 

    انگشت هایت   

 

    هوائی بخورند   

 

    وقت  همخوابی دستهایمان  

 

    بی نفس   

 

    خواهند شد !

ع ش ق من اشتباه نکن !

    

   برای همین سه حرف است 

 

    این همه   

 

    سرباز  

 

    قانون  

 

    شرع  

 

    واژه     

 

    جنگ  

 

    اعدام 

 

    دعا  

 

    معشوقه 

 

    به صف شده اند  .. 

 

    پ  

 

    و  

 

     ل    

 

 

    را می خواهند !   

 

از وقتی که رفته است ! ( نوشته آزاد )

    از وقتی  رفته است جلوی پنجره می نشینم 

     سالهای باقیمانده را با اشتها سر می کشم 

       از وقتی رفته است اندوه هم رفت غم رفت  

     چشمه اشکهایم  خشکید و فقط تصویر چشمهائی ماند 

      که شب چراغ بیداری هایم شد . 

      از وقتی رفته است سوزشی در سینه ام حس می کنم  

    کاش بودی و  دست بر سینه ام می گذاشتی تا از حرارتش  

    دستت می سوخت  و من کیف می کردم و  سرانگشتان 

    تو را با بوسه هایم بی  قرار رسیدن به ساحل اشکهایم 

    می نمودم . 

   از وقتی  رفته است دستهایم شکل کتاب شده اند .
 
 شکل قنوت شکل کاسه ی عشقی که برایم نذر کردی و از 

   زلال  نگاهت مراسیراب مثل بارانی که همواره دوست دارمش  

   که مرا خیس کند و تن تب دارم را بخار  و من را مریض تر 

  و صورت  بازیگوش دست هایت  مرا نوازش کند تا آرام  

  شوم و چشم هایم را بر روی لب های عرق کرده اش بگذارم 

  و بگویم از وقتی رفته است فقط تو را می خواهم . 

  نیمه شب است پنجره باز  و احساسم مست از نسیم نرگس
  چشمت و قلمی که به یاد عطر  دست و نفس ات هنوز بیدار 
  
و اینجا کودکی نگران از بازگشت دلی که پیش خیال تو  

   رفته است . 

 

                                 (   درد دل های یک قلم -  بخش دوم)

خیاط باشی !

 

    دوخت 

 

    لب را به بوسه ای  

 

    

 احساس را به کلامی

   . 

   . 

   . 

    

    با جیب دل ما چه می کند  ؟!

 

خودت قضاوت کن !

 

 

     فاحشه ی چشمهایش 

 

     رخت سینه ام را چاک می دهد

 

       آتش می زند 

  

      پاکی ام را ثابت کنم

   

     عجب خدای عادلی  !