خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

زمان !

   

 

   از صبح تا شب !
    دلتنگی
    مرا می آورد
    تا ایستگاه زمان
   دست تکان می دهم
   ... با سوت قطار
   همراه دودِ خنده هایش
  روی نیمکت بخت ؛

  می نشینم

  بلیطم را نگاه می کنم !   

 

اعتیاد !!

 

 

 

 

   

      چشم در چشمِ سطرهایت

      به هم ریخته   ،

     ذهنم .

      از  نمناکی ی گونه هایی بی چتر 

      که مرا به تخت می بندند ...

      آتش به آتش

     عوض می شود

     و در این خطوط منحنی ؛

      فکر می کنم

      که دوام نمی آورم   !

      یا درآن غرقم کن

      یا از  اطاق نگاه 

      برایم

      کلید بیار  !

 

زیرِ تیغ !

 

     

 

     نگاهی کن ؛ دلم تنها شده ... در فکرِ خانَه ست
     و مانندِ کبوترها به فکرِ آشیانَه ست

 

     درین شب ها برای دیدنت پر می گشاید
     که در معراجِ خود گویا به دنبالِ نشانه ست

 

     و تنها روی ابرِ خیسَ ازِ (ا)حساسم نشسته
     چه می سوزد تنش ..... جای ... لگدهای زمانه ست

 

     ببین تن پوشِ دل غرقست در بارانِ حسرت
     بمان چون سیلِ غم در من روانه ست

 

     زدم زخمه ... به سیم و کاسه ی غمگینِ سازم
     که نوت های دلِ ما از کران تا بی کرانه ست

 

     تَرَک برداشت با مضرابِ اشکم ، کاسه ی دل
     چو زیرِ دستِ شلّاقِ غزل خوانِ شبانه ست

 

      شبی از شعر می سازم برایت با نگاهم
     به نونِ والقَلَم کاین شعرهایم عاشقانه ست

 

     سَرَم را می گذارم ... زیرِ تیغِ ... پلک هایت  !!
     تأمّل کن ؛  سَرَم  در کارِ خیرش بی بهانه ست

 

     ...  دلِ مغرور وُ سرکش را به آتش می کشانم
     ازین آتش نمی ترسم که عشقم در زبانه ست !

 

 


    

این روزها !

 
 
 
     این روزها ...
     زیر پوست خاکستری ی آسمان
     عاشقانه هایت
     مانند قطره های باران
     بر شیشه دلم ،
     ...
و ضرب آهنگ قلبم
     با ترنم باران
     هماهنگ می شوند !

     این روزها ...
     نامه های زلالت ،
    عطر پائیز را برایم نفس گیر کرده اند
     درختان بی برگ
     چشمهای مرا پناه نمی دهند .
     و من اندازه ی ابرهای آسمان
     به تعدادِ
     دانه های عرق کرده اش ،
     حضور تو را می خواهم !

پدر !

 

 

      چشم هایم
      روی شانه ی خاکی ی جاده ای
       خواب ...
      چراغِ خیالم
      روشن ...
     چون ردپائی خیس
     در گذرِ جاده ی عمر
     به انتظارِ 

     بوسه به پاهایت !
     ...
      کاش
      غروب نگاهت
      دست به سر می شد
     و هوای خانه پر می شد از
      "دوستت دارم هایت"
     ... دوباره بر می گشتی ازین عبور
     و با سنگ خنده ات
      می زدی به شیشه ی بغض هایم  !
     ...
     بهشت خیالم
     به نوازش های نمناک تو عادت دارد  !

 

     پ . ن : 

 

      این دل خانه را
     ساده تر از همیشه آراستم !
     برای  (دوستی) که
      در
      نمی زند    !

 

      (   پدر  ) 

دیوار ... دیوار است !

 

       دیوارِ خواستنی
    ... بلندتر از
    صدای دردهایم
    و نردبان
   ... کوتاهتر از
   بامِ غرور اوست  ! 

 

ساحل !

  

     

 

     ساحل
     بهانه ای 

     برای عشق بازی ی موج هاست
     وقتی
     بی بهانه
     سوار باد می شوند !  

به یاد فریدون !

 

 

 

     "من آن خزان زده برگم" که در میانِ نگاهت 

     نشسته بر سرِ راهی که رفته چشمِ سیاهت 

 

     صدای من زده بر گوشِ آسمانِ غرورم 

     که بت شکن تر ازینی ندیده روی چو ماهت ! 

 

 

 

     ... 

     صدای فریدون رو خیلی دوست دارم . 

      این دوبیتی رو در وزن شعر"دوتا چشم   

     سیاه داری" که توسط فریدون اجرا شد  

     نوشتم . 

      برای شادی روحش فاتحه بخوان . 

 

قایم باشک !

 

 

 

     ماه 

     چشم گذاشت 

     دلتنگی ام را پنهان کنم 

     ...  زیرِ ... هیچ ... ابری 

     جا نمی شود ! 

 

چشم به راه !

 

     در حقِ من ظلمی شده ، چون بی خبر رفتی سفر
     چندیست اینجا مانده ام باچشمهائی خیس و تر 

 

     هرشب نگاهم می رود بر ساعتِ ولگردمان
     پایان نمی گیرد چرا این لحظه های کور و کر ؟ 

 

     دستی که آغوشِ تنش در خرمنِ مویت زدم
     در بینِ انگشتانِ خود زندان شده در پشتِ سر 

 

     با رفتنت طوفان شده در بندهای سینه ام
     هر بندِ آن جان می کَند چون ریشه با یادِ تبر

 

     حالا تماشایم بکن چون شوره زاری گشته ام
     بشکاف با دستان خود خاکِ دلم بارِ دگر

 

     ... 

 

     امروز هم ، بالا بمان ای پلکِ خوابآلوده ام
     دیگر تو بی مهری نکن ...عشقم بماند ... پشتِ دَر !