تاک

  من زیر خاک

  تو مثل تاک

  ریشه هایت

  دست می کشند روی تنم

  تا شراب شوم

  تا یکباره مرا سر بکشی

   سرت گیج رود

  به خود بپیچی و بالا روی

   بالاتر از گناه 

   تا کبودی شانه های هوا 

   تا جا پای لبهای مُهرِ  خدا 

   آنوقت تازه می شوی 

  هوس می کنی 

  ...  مثل من 

   ...  زیر خاک !

سقوط !

  اولین تجربه ام

  با پائی طناب پیچ از خاطره ها

  دومین پریدنم ...  

  بلندتر

  بی طناب

  تا رسیدن به آغوش خاک  ...

  پ .ن :

  سقوط 

  تنها راه  پرواز است ...

  وقتی نگاه به آسمان داری !

   حرف آخر را هم تو بزن

   واژه ها 

   کم آوردند

   از ضرب دست تو   !

قصه سنگ صبور !

   شب است و خانه ای پیدا

  میان خانه ی صدها ستاره

  چراغ از عشق پر نور و 

  قلم در دست های ما دوباره

  ...

  در این هنگام

  دیدم عاشقی

  از دور می آمد ...

  و نجوا کرد

  تاریکست !

  دنبال  (دل) ام  

  در زیر باران 

  از حواسم

  رفته انگاری ...

  تو ای بالا نشینِ هر شبـم

  آیا خبر داری ؟

  و دامان عروسش را گرفت اما

  دریغ از واژه ای چون آه  !

  از چشمش

  نگینی روی خاک  افتاد .

  سنگی گفت :

  آدم ...

  واژه ی سرباز ! را تقسیم کن با زیر دستانت

  به اسم خویش

  او را بندِ دل

  خواهم نمود ... 

  لب باز کرد و گفت :

  در خوابم

  دلم را

  بی هوا  

  از رد پای چشم هائی ... خیس ...  می بینم !

  ترک  برداشته  احساس  .

  لرزش های پی در پی 

از امواج ِ دلِ دریائی اش

  اما درونم 

  نقطه ای انگار می سوزد.

  بگو تعبیر می دانی ؟!

  سکوتی محض ، آمد 

  جاگرفت مابین تندیس و نگاهش

  رفت ...

  تنها

  درعبور و پرسش و تکرار ...

  اما دورترها

  هیچ کس دیگر نمی دانست

  غوقائیست

  هرشب

  در دلِ سنگِ صبــور ما    !

 ( مهدی جابری )

   همراهِ جدید تو ام

  خاموش کردنم را نمی دانی

  کلید عاشقانه هایم

  گوشه ی چشم تو است  !

  پیش فروشم کرد

  در بی حواسی ام ...

  حلال مشکلاتش

  دلم نبود ...

  دردِ دلم بود !

  پژواک انتظار

  لب را دوخت

  باحرفی گلوبند

 که بارانی در کار نیست  .

  اما من 

 به رد پای ابر عاطفه ات

  چشم  را دوختم ... !

   

   در قاب عکس خیالم 

  دستنوشته ایست

  مثل ساعتی تنها ... 

  که پای آن خواب رفته

  ...

   بیا و غبارش را بگیر

   یا با تصویرش کنار بیا  !

  بین دیوارهای خیالم

  حرارت واژه ها

  خطوط را بخار می کند

  چشم  می سوزد

  کفش هایم آب می رود

  دلم ... نمی سوزد  ! 

تا از تو می نویسم !

تا از تو می نویسم ،

دست هایم بی تاب

... پنجره ام بارانی ،

... نفس هایم زندانی ،

در کوچه های اضطراب ،

بی داد می کشند !

خطوط را گره ... 

بر گردن حقیقتی که دوستش دارم

...  تو هم میائی و مرا متهم

...  به دستخطی کبــود   !