خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

پدر !

 

 

      چشم هایم
      روی شانه ی خاکی ی جاده ای
       خواب ...
      چراغِ خیالم
      روشن ...
     چون ردپائی خیس
     در گذرِ جاده ی عمر
     به انتظارِ 

     بوسه به پاهایت !
     ...
      کاش
      غروب نگاهت
      دست به سر می شد
     و هوای خانه پر می شد از
      "دوستت دارم هایت"
     ... دوباره بر می گشتی ازین عبور
     و با سنگ خنده ات
      می زدی به شیشه ی بغض هایم  !
     ...
     بهشت خیالم
     به نوازش های نمناک تو عادت دارد  !

 

     پ . ن : 

 

      این دل خانه را
     ساده تر از همیشه آراستم !
     برای  (دوستی) که
      در
      نمی زند    !

 

      (   پدر  ) 

دیوار ... دیوار است !

 

       دیوارِ خواستنی
    ... بلندتر از
    صدای دردهایم
    و نردبان
   ... کوتاهتر از
   بامِ غرور اوست  ! 

 

ساحل !

  

     

 

     ساحل
     بهانه ای 

     برای عشق بازی ی موج هاست
     وقتی
     بی بهانه
     سوار باد می شوند !  

قایم باشک !

 

 

 

     ماه 

     چشم گذاشت 

     دلتنگی ام را پنهان کنم 

     ...  زیرِ ... هیچ ... ابری 

     جا نمی شود ! 

 

شمع !

 

 

     وقتی کبریت کشید
     نمی دانست
     زیرِ پا  ،
     دلی جا مانده است .
 
     ...  آب شد
     از خجالتِ پروانه !

 


یار کجاست ؟!

 

 

 

     در میان خانه ها
     ساعتی شماطه دار ،
     چوب خطی می کشد
     بر روی دیوار اطاق .

     روبروی آینه ...
     پیرمردی
     قبله اش ،
     چشمانِ بارانگیر و کم سو
     در نمازش
     سوره ی
     تک سرفه های پیرزن .
     می رود
     تا سعی را
     با کفش های خاکی اش
     برپا کند .
     داخل یک خانه ی بی پنجره 

     ... مُحرم و یک لاقبا ،
     با خیالی می رود
     تا شمعدانی های ایوانِ خدا .
 

      اندکی بعد
      کسی
      بر روی سنگش می نوشت
     سالهاست
     او واقعا
     حاجی شده !
 

  

 

         ....  

  

        " کعبه از سنگ سیاهیست که ره گم نکنی  

         حاجی احرام به جای دگری بند ببین یار کجاست " 

 

 


اشک تمساح !

 

 

 

    گفت :
     "تا نسوزد دلی ،
     اشکی نریزد"
    ...
 حالا
     نه دلی مانده
     نه اشکی
     نه تمساحی
     یا خطی ازین عبور
     تا دریا !

 

 

قاتلِ خاموش !

  

 

 

     خیری نیست 

     در خُرده فرمایشِ دستهایت ،

     ... بی هوا 

     می خواهند 

     نفسِ احساسم را بند بیاورند ! 

 

نطفه کُشی !

 

 

     

       دوباره دفترم

      آبستنِ شعرِ حرامزاده ایست
       از همخوابگی ی
 مرکب و قلم

       اگر  

       ساعتی

      بودی 

       پای دقایق را جفت می کردم 

       تا ثانیه ها 

       در نطفه  

       خفه شوند !  

 

 

یک لقمه نان !

 

  

 

 

     در پیچِ خیابان 

     سایه ای بود 

     بر سرِ کوچکِ نهال 

     که بادست های سیاه 

     مغزهای سپید می فروخت 

      اما  

     در دلش 

     چیزی نبود  !

     ...  حالا  

     گاهی وقتها 

     نهال ،

     به یادش می آید و 

     با دستهای سپید 

     مغزهای سیاه، می خرد

     به قیمتِ 

      یک لقمه نان    !