خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

مثل تاک ... !




مثل تاک

ریشه هایت

دست می کشند روی تنم

 

شراب می شوی

در خَنج خَنجِ نگاهمان

 

گیج می شوم از رخوتی که رسوخ می کند

در بند ، بندِ تنم.

 

به خود می پیچی و بالا می روی

در سربالائی ی عشق ...

 اما ...

ریشه هایت

جامانده است .

 

من در خیالت

خاک ... !

 

مهدی جابری



انار !


 

   واژه های سر به هوا ،

    منتظر اناری هستند

    زمین بیفـتد از دستِ دارا ...

    دانه های دلش

    خون گریه کند

    برای دست های سرما زده ای

    ... سینه اش را چاک دهد

    میان خیابان سرد...  و ..  تو ...

    بی دغدغه ،

    دلش را به دست آوری

    تنش را کبود ،

    لبش را گاز بگیری و کیفور شوی .

     اگر که نبودند

    اناری در کار نبود

    دارا با هیچکس فرقی نداشت .

    و در کلاس ریاضی مان ثابت می کردم

    چقدر میوه های این خاک تلخند  !


جزیره ی خدا !

    

 ... جزیره ای تنها

     صدای دلتنگی ام بلند

     از موج نگاهت

     در خیالم عبور می کنی ... 

     غرقابم 

     زیر تنت  !

 


     پا نوشت :

     کمی دریا باش !

     قدم گذار روی چشمهایم

     چاله هایش ،  سیراب شود   . 

       اینگونه  از هوای تو هم ...   کم نمی شود !

فاصله !


دردی که با مرهم فاصله درمان نشد


خیال تو بود


بی فاصله...


در آغوشِ منِ بی دست و پا !


سه شنبه بازار !


      در مزایده ی قبل

      گرمای دست هایت

      هم قیمت عمرم

      درین مناقصه

      دلم را مفت می بری !


زندگی رنگ است !

 



    زندگی رنگ است ... 

    قدِ

    حوضِ

    سیمانی ی محرابِ خدا 

    می شود در  رنگها  غرقاب شد 

    می شود مانند شاعرها نشست

    سرخی ی این گونه را از دستِ سرمای کبود  ،

    در مسیر زندگی ترسیم کرد .  

     

     روی بوم زندگی

     می شود رنگِ دلِ سیری کشید !

     

     یا دوباره سبز شد

     ردپای آب را تعقیب کرد 

     دست هائی را گرفت 

     کاسه ای با رنگ دل

     تقدیم کرد ! 

               

      مهدی جابری

صبح که می شود !

  

 
 

 

    صبح ...
    گل را بهانه می کنم
    برای نگاهی
    به دروازه ی
    دل واژه هایم ...
    تا
    نو ریشه ای
    عاشقانه
    ... سبز شود

 

     شب که می شود
    دوباره
    برایت 

    هزار بهانه می کارم   !  

 

 

زمان !

   

 

   از صبح تا شب !
    دلتنگی
    مرا می آورد
    تا ایستگاه زمان
   دست تکان می دهم
   ... با سوت قطار
   همراه دودِ خنده هایش
  روی نیمکت بخت ؛

  می نشینم

  بلیطم را نگاه می کنم !   

 

اعتیاد !!

 

 

 

 

   

      چشم در چشمِ سطرهایت

      به هم ریخته   ،

     ذهنم .

      از  نمناکی ی گونه هایی بی چتر 

      که مرا به تخت می بندند ...

      آتش به آتش

     عوض می شود

     و در این خطوط منحنی ؛

      فکر می کنم

      که دوام نمی آورم   !

      یا درآن غرقم کن

      یا از  اطاق نگاه 

      برایم

      کلید بیار  !

 

این روزها !

 
 
 
     این روزها ...
     زیر پوست خاکستری ی آسمان
     عاشقانه هایت
     مانند قطره های باران
     بر شیشه دلم ،
     ...
و ضرب آهنگ قلبم
     با ترنم باران
     هماهنگ می شوند !

     این روزها ...
     نامه های زلالت ،
    عطر پائیز را برایم نفس گیر کرده اند
     درختان بی برگ
     چشمهای مرا پناه نمی دهند .
     و من اندازه ی ابرهای آسمان
     به تعدادِ
     دانه های عرق کرده اش ،
     حضور تو را می خواهم !