خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

همخوابه ی دست های من !

 

  

 

 

       بگذار  

  

    در آسمان دلتنگی  

 

    انگشت هایت   

 

    هوائی بخورند   

 

    وقت  همخوابی دستهایمان  

 

    بی نفس   

 

    خواهند شد !

ع ش ق من اشتباه نکن !

    

   برای همین سه حرف است 

 

    این همه   

 

    سرباز  

 

    قانون  

 

    شرع  

 

    واژه     

 

    جنگ  

 

    اعدام 

 

    دعا  

 

    معشوقه 

 

    به صف شده اند  .. 

 

    پ  

 

    و  

 

     ل    

 

 

    را می خواهند !   

 

خیاط باشی !

 

    دوخت 

 

    لب را به بوسه ای  

 

    

 احساس را به کلامی

   . 

   . 

   . 

    

    با جیب دل ما چه می کند  ؟!

 

خودت قضاوت کن !

 

 

     فاحشه ی چشمهایش 

 

     رخت سینه ام را چاک می دهد

 

       آتش می زند 

  

      پاکی ام را ثابت کنم

   

     عجب خدای عادلی  !

از نامه هائی که هیچوقت ننوشتم ( ۱۰ )

 

  

 

    انگار مرا به اسب خیالت بسته ای

 

 

    روی سنگ فرش های کوچه ی خاطراتمان کشیده می شوم ... 

 

    در اطاق بازجوئی تن ، 

 

 

    زخم هایم را حاشا می کنم 

 

 

    چون  به شهادت چشمهای رسواگرت

 

 

    ردپای چشم های شرجی ام را

 

 

    گو شه آستینم پیدا کرده اند  ، 
 
 

     اما دادگاه

 

 

    با هیچ منطقی

 

 

    تو را محاکمه نمی کند !  

غرور !

 

    دیوار خواستنی اش 

 

    بلندتر از صدای دردهایم است 

 

     نردبانم 

 

     کوتاهتر از بام غرور او !

خانه خراب !

 

 

    برنده شد 


    کلید طلائی یِ  

 


    وعده های پوشالی  ؛ 

 


    جای خانه ای که بر سرش خراب شد !   

 

  

                                         مهدی جابری- اردیبهشت 90

  

   پ.ن -  آدرس : تهران ، بلوار فردوس ، محل گودبرداری غیر اصولی

سوزن بان !

  

 

 

 

     پیراهن را درآوردی    

 

     پیشتر   

 

     از صدای برخورد قطار احساس     

 

     مست     

 

    ازغبارِ لالائی ی آسمان    

 

    با چشمهای بسته گفت 


    آتشفشانم    

 

    اما    

 

   غرقاب    

 

   دل ِ دریائی ات ! 

خاکستر !

 

 

 

 باد برد

 

  آرزوی های خاکستری

 

  وقتی زیر سیگاری ات

 

  دل بی صاحب ما شد !

سر پیچی !

  

 

 

       دست قلم را فلک کرد 

       دبگر  چشمانش را نکشد  

        صبح   

       چشم دستهایش سیاهی می رفت !

 

 

        مهدی جابری - اردیبهشت 90

 

         (  دفتر درد دلهای یک قلم )