خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

چشم هایم کو !

 

      خاکِ گُل های
     کاغذِ نقاشی یَم
     منتظر نگاه باغبانی بودند
     که سرما را
     بیرونِ اطاقش  ...
     به خمیازه انداخته  ...
     هنگامی که صبح
     آدم برفی ها
     از تزریقِ مورفینِ سرما
     به رگهایشان خلاص شدند ،
     همه ی دلم را جمع کردم
     درِ خانه ی باغبان را زدم
     .... هیچ کس نبود .

 
     جز پلک هائی خسته   !

 

قلک !

      گفت :

     " ...  انگار ما را ساخته
     قلک دلمان پ‍ر شود 
     بی تقصیر

    ... شکسته "
   
   دعا  کن
      دسته ای باشم 
      بر کوزه ای گلی 
      محبت را 
      کاسه کاسه پر  کند   

      برای کودکی

      ...  گُلدانی
       در آغوشِ

      شمعدانی ی حیاط  

       یا قابی از خاطره 

       کنارِ پنجره ی  اقاقیا 

       ... 

       خاک دلتنگی 

       بوی تو را می دهد ! 

 

  

وقتی دلت تنگ می شود !

   همیشه  

 

     چتر ، 

 

     بهانه ای  

 

     برای ندیدن اشکهایم بود . 

 

       حالا 

 

     بی بهانه  ... 

 

     زیر برفاب روزگار ...

 

     چتر می شوم   

 

     تا گریه هایت را نبینم !

 

 

بی اجازه !

  

 

 

     به گنجشک های حیاط    

 

     رشوه می داد   

 

     فراری اش دهند از تنهائی   

 

     وقتی فهمیدند  ...  

 

     پابند شد  ... تا  مُرد  

 

     روی پلاک خاطره هایش 

 

     کسی نوشته بود  : 

 

     برای عبور از آسمانم 

 

     لااقل 

 

     اجازه می گرفتی !  

 

زیر آسمان ِ کبود !

  

      

     کلاغِ سپید پارک ، 

 

 

     گربه ای را می شناخت ...

 

 

     با کلاف صاحبش

 

 

     لباسِ آخرت می دوخت .

 

 

      حالا 

 

 

      بی صاحب و نا آشنا 

 

 

     در میانِ  ... سیاه چادرش ،

 

 

     برای لقمه ای محبت 

 

 

     از دست این و آن ...

 

 

     دعا نویس شده  ! 

 

 

     ....  

 

 

     در این هبوط ،

 

 

     کسی  به خانه اش نمی رسد 

 

 

     چه رسد به کلاغِ قصه ی ما  !

     

چی بود ... چی شد !

 

 

     قرارمان   

  

     ابتدای 

 

     دفتر  عاشقانه هایت بود ... 

  

     بی ...  وجدان ...

 

     مرا خواب کردی   

  

    در کوچه ی  علی چپ   

 

     رها   

  

     شدی  ! 

سقوط آزاد !

  

     در هوائی که چرخی باز نمی شود
 

     بهترین انتخاب 
 

     سقوط آزاد 

 

      در آغوشت است ! 

 

زندگی !

 

 

    من 

 

    تو 

 

    یک فال ناتمام ،

 

    و فنجانی که سرش گیج می رود 

 

     از بازی ی دنیا ! 

زنده به گور !

 

 

     بارش کج بود    

 

      کسی   

 

     انگشتش را   

 

      در کودکی   

 

      شکسته ...   

 

      زنده به گور  

 

      مشغول بلعیدنِ پس مانده ی روز    

 

      بی آب  ،  

 

      بی نفس  ،  

 

      بی چاره ،   

 

 

       درختِ جوانِ  همسایه !  

طلا خانم !

 

 

     طلا خانم 

 

     چشمت را باز کن تا نیفتی 

 

     جائی که 

 

     این تن های نفهم خاک آلود 

 

      با شیون دستبندت 

 

     دهان را ارزان می بندند 

 

     قرص ماهت را به نان قرض می دهند 

 

      آن بالا نشسته ای و خبر نداری 

 

      اینجا  

 

      خاک در خاک به خاک نشسته است !