خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

موذن عشق !

 

 

     غروب که می شود

     موذن کوچه ی ما ،

     عشق را صدا می زند ...

     من هم

     زیر آلاچیقِ پلک های خسته ام

     با نمک های جا مانده بر روی صورت

     افطار !

     صدایش مرا می کشاند

     تا انتهای بامِ علاقه و عاطفه

     تا قرنیز دلبستگی ...

     تا خلوتگاه پرت مان

     تا نشئگی ی

     تک تکِ سلولهای معتاد به گرفتن دست هایت ...

     تا تزریقِ هزارباره ام

     در مذاب دلخواستنی ی چشم هایت

     و هر بار

     با صدای نوار مغزی ی قلبم ... بیدار می شوم

     .
     .
      .

      غروب رفته است

      ولی انعکاس نام تو

      از کوچه ی تنگ عاشقانه هایم

      بیرون نمی رود   !

پشت چشمهای بسته ام

      از ظهر که می گذرد 

      سرم را بالا می گیرم  

      پشت پنبه ی ابرها  

      به دنبال لبخند قشنگی هستم

      که کودک ایمان مرا 

      به فراموشخانه سپرد  !

موج !

     تو را می فهمم 

     چون

     صدای خنده های کودکی را می شنوم

     که برایم ترانه می خواند

     از دورادور دریای دلت

     و از قلبش

     در هرطپش

     موجی مثبت

     بلند می شود ...

    .
    .
    .
    . 

     پس ساحلِ چشم هایم را غرق کن !

مهمان !

    آی ... کودک بازیگوش

    امشب چشم نگذاشته ام

    خاک نگاهم را کمی آب بپاش

    مهمان داری !

قمه !

    آنقدر می نویسم 

    تا از سر این کی بورد خون فواره زند

    آنوقت می بینی قمه بهتر است

    یا احساس من   ؟!


مرا آرام کن !

    مثل هر شب

    زیر بالش خدا

    نامه ای گذاشتی

    من هم بوسه ای به قاصدکی

    و هردو

    نامه ی بی جواب دوست داریم

    .
    .
    .

    راستی 

    بالشت کجاست    ؟ 


طلوع !

    برای طلوع خورشید

    تنها یک چیز مهیا کن :

    رخت خواب

    طفلکی شبهاهم در انتظار دیدن روی توست !

نمی دانم !

     نمی دانم چقدر طول می کشد

     پیامبری 

     معجزه ای بیاورد

     برای ظهورِ عکسِ دخیل این  لب های مست

     اما باور دارم

     همین پُک های آخر از قلیان زندگی

     برای من کافیست

     تو را در احساسم غرق کند  !


خاطره ها ....

      کف دستهای خدا برقی زد

      وقتی که از پاشیدن ستاره ها

      رو تن شب 

      خلاص شد ...

      یاد تو

      نگاه بی قرار من

      یک بغل زلال و

      برقی 

      که روی دستهای ما

      فقط از خیال خورشید می چکید 

      .
      .   

      و چقدر زود

      همه خاطره ها خواب شدند !

 

      ...... 

  

   عیدت مبارک گلکم  ...

قرص خواب ماه !

  

 

 


    میان جشنِ سکوتِ ستارگان ،  

  

   ماه 

   بالشِ مهتاب زیر سرش   

 

 

    او 

    صندلی های پارک   

 

    من   

    خیالِ تو  ...   

  

     و فقط چشم را بسته ایم  

    .
    . 

     میان قهقه ی ماشین ها  

       روی زمین  

 

      فاحشه ای  

 

     کنجِ خیابان شلوغ   

 

     در انتظارِ کشتنِ   

 

     ثانیه ی   

 

    چراغِ قرمزِ خدا .... 

 

 

     من  

     او   

     و خدا   

 

     فقط چشم را بسته ایم ...   

 

    

     کاش 

  

     با قرص خوابِ ماه  

 

 

     آسمان هفتم  

 

  

     می ماندیم !