درباره من
کلیه نوشته های مندرج در این سایت به قلم این حقیر می باشد .
شعرها و متون ادبی موجود در سایت های رسمی و مراجع معتبر به ثبت رسیده است . لذا کلیه حقوق معنوی و مادی آن مربوط به نویسنده می باشد .
هرگونه کپی برداری بدون کسب اجازه و یا ذکر منبع غیر مجاز می باشد .
ادامه...
شبهای من !
پر از احساس شوم ، غرقِ مرکّب همه شب
سینه می گیردازین قصّه مرتّب همه شب
غزلی بر تنِ کاغذ بنویسم که فقط
سرِ هر کوچه شود ذکرِ تو یارب همه شب
جوهرِ عشق بریزم به دواتِ دلِ خود
روی کاغذ بکشم پیرهنت شب همه شب
کمرِ ماهِ تو گیرم به تکلّم نرسی
بی تکلّف چو گذارم به لبت ، لب همه شب
به نگاهت دل مجنونِ مراآب کنی
رَوَداز هوش و سرم صحبتِ مذهب همه شب
پَرِ پروازِ خیالم چو مداوا بکنی
به تمارض بکشانم به تنم تب همه شب
که بیائی و مرا دیده به آغوش کشی
و ببینی که شدم ... خیسِ مرکّب ... همه شب !
قهر و آشتی !
مرا با چشمهایت آشتی ده بیقرارم کن
دوباره دست هایم را بگیر و شرمسارم کن
گناهم بوسه ای بوده ازآن لب های رنگینت
دو بوسه حد بزن برمن ، قصاصت را دچارم کن
به آوائی صدایم کن چو زندانبانِ دل هستی
بگو حبسِ ابد داری و ... لبخندی ... نثارم کن
درین مَحبس پرستاری نبوده از تو حاذق تر
تنم رنجور شد ، فکری به احوالِ نزارم کن
قمارِ دل نمی دانم ولی قطعن تو لیلاجی
همان سردست ... خواباندی دلت ...گفتی قمارم کن
شدم مَسحورِ بازی ات ، نوشتم : "دوستت دارم"
به اثباتش ... نگاهی بر غزلهای قصارم کن
نوشتم پادشاهی باش در چشمانِ این خادم
اگر بیهوده گفتم .. بی بهانه ... برکنارم کن
بهارِ عمر خود با قهر و نازت سر شده آخر
درین پائیزِ بارانی...عبوراز ... شوره زارم کن !
غروب !
روی ایوان ِخیالم گاه هنگام غروب
می نشینی برنگاهم بین قابی نقره کوب
با دلی رنجور دستی می کشم برروی قاب
پاک می گردد غبارِ مانده بر دل از رسوب
گونه هایم گُر گرفت از پولکِ خورشیدِ عشق
بی تحرک مانده دل در آتشت مانندِ چوب
آسمانت سرخ و زرد اما نگاهم خیسِ خیس
غسلِ تعمیدم بده در زیر باران از ذنوب
حتم دارم با منی وقتی صدایت می کنم
روی ایوان خیالم .... گاه هنگام غروب !
خیابان !
یک خیابانِ شلوغ از مردمانی در عبور
بسته چشمش می نماید خاطراتش رامرور
روزگاری کودکی روی تنش خط می کشید
می پرید از تکه سنگی روی آن خط های بور
گاه می شد تا سحر... با بی نوائی ... همنشین
یا که محزون با صدای عاشقی از راهِ دور
سهمِ آغوشِ صبورش گریه های ابر بود
تشنه لب اما دلش سهمِ درختِ لخت و عور
ناگهان رفت از سرش مستی و با چشمی نمور
بی صدا فریاد زد اینجا شده چون خاک گور
اندکی بر خود نگاهی کرد ... کو آن خاک پاک ؟
مقتلی گشته برای کشتنِ موشان کور
سینه اش صدها ترک خوردست با این روزگار
خاک تی پا خورده ای ... آغشته با بنزینِ شور
حسِّ پای کودکِ خندان ز دستش پر کشید
خط ممتد ،نقش بسته روی بازویش به زور
بالباسی قیرگون... جان می کَند... با بوی دود
این زمینِ پرغرور از مردمانی در عبور !
خوابِ ناب !
چه بارانی زده بر شیشه ی چشمانِ زیبایت
تمام صورتم را تَر نموده خوابِ مهلایت
درین افکار بودم ناگهان روحِ تو را دیدم
زدی لبخند بر جانم که نوری شد به سیمایت
گرفتی دستهایم را .. که گوئی ... حرفِ دل با من
کمی تب دار شد دستم زلمسِ دستِ مینایت
نگاهت آتشی زد ریشه ی افکار و احساسم
ومن مبهوت بودم... محوِ لب های فریبایت
تو گفتی .. از تمامِ ... سالهای انتظارِ خود
نپرسیدی چگونه ...عمر را... طی کرده شیدایت
سرابی بود انگاری در آن بیداری و خوابم
ندائی گفت ای مجنون بیا آغوشِ لیلایت
خیالی ناب بودی ... باز ... در خوابِم بیا عشقم
که باران می شوم این بار ... بوسم چشمِ زیبایت !
هنوزم در هوایت غرق می گردم چو با من فال می گیری !
هنوزم در هوایت غرق می گردم چو با من فال می گیری
که فنجانِ مرا پر می کنی با عشقُ با من بال می گیری
اسیرِ دست هایت می شوم... غرقاب ...درمعصوِمِ چشمِ تو
صدایم می زنی برخیز ... فرصت های ایده آل می گیری
چوافتادعکس دل، خونین به تیرِ سرکش ِتقدیر،در فنجان
لبِ تصویرلرزیداز...خیالی...که تو درهرسال می گیری
بیا قدری درونِ آسمانِ چینی ام با دل مدارا کن
نمی فهمم چرا اینگونه از من بوسه های کال می گیری
تو گوئی ناتمامی...از تمامِ ... خاطراتِ زندگی هستی
که می دانی زبویت سُست می گردم، برایم فال می گیری !
توبه کردم که دگر بار نیایم به درِ خانه ی تو !
توبه کردم که دگر بار نیایم به درِ خانه ی تو
چه کنم خیمه زده کاسه ی چشمم به سرِ شانه ی تو
من پریشان تو ام فکرِ مرا غرق در اندوه کنی
تا سحر تیرِ خلاصم بزند بوسه ی جانانه ی تو
دل و دینم سرِ هر کوچه و پس کوچه شهر شد آواره ی تو
چه خیالیست بگویند فلانی شده دیوانه ی تو
مثل یک شمع بسوزم زفراقت که در این تنهائی
به خیانت ندهم باج چو جانم شده پروانه ی تو
ترسم از روز غریبی ست تو را بینمُ صد ناز کنی
رد شوی از منُ آنگاه بمیرم به درِ خانه ی تو !
خیالت می زند راهم که دزدانه لبت چینم !
منم عاشق به چشمانت که با میخِ نگاهِ تو
مسیحائی شوم آخر چو کشته در پگاهِ تو
چنان بر دستُ پایت خونِ احساسم روان گشته
که گوئی هفت دریا هم نشوید روی ماهِ تو
خیالت می زند راهم که دزدانه لبت چینم
دو صد بوسه زنم چینت چو بنشینم به راهِ تو
به تاری بسته این جانم غریقی منتظر گشتم
دخیلت مثلِ درویشی شوم در خانقاهِ تو
بپرسم وقتِ خاموشی بگو جرمِ منِ عاشق
ملامت می کنی ما را همین بوده گناه تو
بیا با این دلِ شوریده ام یکدم مدارا کن !
بیا با این دلِ شوریده ام یکدم مدارا کن
از آن شهدِ لبت نوشان مرا خوابم گوارا کن
دلم رگبارِ احساست و دیگر هیچ می خواهد
کویری پُر ترک گشتم ، تو دریا را هویدا کن
چِهِل رفت ازکفم حالا طناب دار می خواهم
برای کشتنم موی کمندت را مهیا کن
ستاره بر تن شب نقشِ دل زد ماهِ مغرورم
اگر بیهوده می گویم نگاهی بر ثریا* کن
ببین از دانه هایش نور می ریزد سرِ ماهت
چو پروین* را بگویم عشق را با من تمنا کن
چنین بی کس شدن را ثبت درتاریخِ عشقم کن
سر سجاده ای هر شب مرا غرق خدایا کن
خدایا نیک می دانی به حکمِ عدلُ انصافت
دل عاشق نمی رنجد .. بیا دردم مداوا کن !
* توضیح :
پروین . [ پ َرْ ] (اِخ ) ۞ شش ستاره است یک به دیگر
خزیده مانند خوشه ٔ انگور . پروین را بعربی ثریا خوانند .
( لغت نامه دهخدا )
باز هم آخر ندانستم که تاوان چه جرمی می دهم !
باز هم آخر ندانستم که تاوان چه جرمی می دهم
بازجوئی می کنی !شکِ تو راپاسخ ... به نرمی می دهم
گریه های بی امان آمد سراغم ، وقتِ خاموشی ی شب
بغض هایم را به دستِ ضربه ی شلاقِ چرمی می دهم
مشت هایت را گره کردی...زدی ... بر صورتِ افکار من
باورت شد پاسخِ بی اعتنائی یت... به گرمی می دهم ؟
گُر گرفته صورتم از چیدنِ عکسِ زمانِ عقدمان
هر برش رابا دوصد لعنت که تن دادم به... فُرمی ... می دهم
شاد گشتم چون به پایم خم شدی با گریه ات گفتی بمان
حال ترکت می کنم اما تو را احساسِ شرمی می دهم
شعله های خشمِ بازوی تو را در آینه دیدم ولی ...
باز هم آخر ندانستم که تاوانِ چه جرمی می دهم !